Σελίδα 140, το παρατάω.Η ιστορία είναι έξυπνη. Γραφή έξυπνα σαρκαστική. Όλα τα συν εξαντλούνται πολύ γρήγορα, όταν αρχίζει μια ιστορία αλά Forrest Gump, που έχει φορεθεί πολύ και κάνει την ανάγνωση αφόρητα βαρετή τελικά, ειδικά αν έχεις διαβάσει το Forrest Gump - και όχι μόνο όμως, δεδομένου ότι εδώ δεν υπάρχει βάθος ανάλυσης πουθενά - καμία σχέση με FG, (στο οποίο η κριτική ανάλυση - σχολιασμός ιστορικών καταστάσεων δεν ήταν και το πλέον δυνατό σημείο του ...). Εδώ καταλήγει να γίνεται μια βαρετή παρέλαση ιστορικών προσωπικοτήτων και καταστάσεων, χωρίς λόγο... Καλύτερα να δω το Doctor Who...
Αδιάφοροι χαρακτήρες - με πιο αδιάφορο τον ήρωα, συρραφή περίεργων σκηνών, οι οποίες ενώ περιγράφονται πολύ καλά με ιδιαίτερο λόγο, είναι τόσο (ηθελημένα) εξωπραγματικές και ονειρικές, που στο τέλος γίνονται εντελώς αδιάφορες. Κρίμα γιατί ένας εξαιρετικός συγγραφέας, στάθηκε αμήχανα στη συγγραφή της συνέχειας του εξαιρετικού The Shadow of the Wind. Αυτό που συμπεραίνω ότι ο συγγραφέας προκειμένου να αποφύγει την πεπατημένη του πρώτου βιβλίου, αποφάσισε να εξελίξει την ιστορία σε ένα χώρο ονειρικό - φανταστικό, πετυχαίνοντας όμως τελικά την απόλυτη βαρεμάρα. Έτσι κάπου στην 170 σελίδα, θα είναι το πρώτο βιβλίο που παρατάω ...ΒΑΡΕΘΗΚΑ...
Τι μου άρεσε :- Είναι πολύ καλογραμμένο με μια γλώσσα σαφή και αποτελεσματική στους στόχους της και καθόλου αδιάφορη.
- Σκηνοθετεί ένα θαυμάσιο μπλέξιμο σε τρία παράλληλα επίπεδα : ένα επιστημονικό ιστορικό χρονικό της έρευνας γύρω από το DNA και την κλωνοποίηση κυττάρων, ένα ιστορικό της αναζήτησης της ιστορία της ηρωίδας από τη συγγραφέα, και τέλος την αφήγηση της ιστορίας της οικογένειας της ηρωίδας του βιβλίου. Τα τρία αυτά επίπεδα, παντελώς άσχετα μεταξύ τους, συνυπάρχουν αριστοτεχνικά.
- Είναι πολύ ανθρώπινο (ειδικά στην εξιστόρηση της ιστορίας της οικογένειας Lacks).
Τι δε μου άρεσε :
- Η συγγραφέας έχει απόλυτα καταδικαστική θέση στον τρόπο που έγινε ο χειρισμός της Henrietta Lacks (και συγκεκριμένα των κυττάρων της). Η θέση της αυτή, εκφράζεται απόλυτα και με εμμονή σε κάθε περιστατικό, σχετικό ή άσχετο με το θέμα, από την αρχή έως το τέλος του βιβλίου. Εκβιαστικά διεκδικεί (και θεωρεί ότι έχει) την αποστροφή του αναγνώστη στο χειρισμό του θέματος Lacks, χωρίς να δίνει κανένα ελαφρυντικό ή έστω χωρίς να αναγνωρίζει ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο δίκιο ή ελαφρυντικά και στην αντίθετη πλευρά. Δεν υπάρχει δηλαδή μια (έστω μονοδιάστατη) καταγραφή γεγονότων προκειμένου ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του και να πειστεί. Από την αρχή έως το τέλος έχει αυτό το αμερικάνικό απλοϊκά φανατικό ύφος της αποστροφής στο υποτιθέμενο επιστημονικό έγκλημα. Το θέμα όμως είναι σύνθετο και σοβαρό. Δεν είναι τόσο απλό να είναι κανείς τόσο απόλυτα καταδικαστικός. Και στο κάτω κάτω είναι πολύ υποτιμητικό για τον ίδιο τον αναγνώστη να θεωρείς εκ προοιμίου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σκεφτεί κάτι διαφορετικό.
Το απίστευτο είναι ότι οι μόνες φορές που θα φανεί κάποια κατανόηση και της άλλης πλευράς, υπάρχουν μέσα από τα λόγια μελών της ίδιας της οικογένειας - θύμα!!!
Μόνο στον επίλογο η συγγραφέας θα κάνει μια αντικειμενική αξιολόγηση του όλου προβλήματος. Δε φτάνει όμως αυτό να απαλύνει το τόσο αφοριστικό ύφος όλου του βιβλίου (ως προς την κριτική του θέματος και μόνο). Γι αυτό το λόγο αδυνατώ να δώσω καλύτερο βαθμό σε ένα κατά τα άλλα πολύ καλό και ιδιαίτερο βιβλίο.
Με αυτό το βιβλίο συμβαίνει το εξής : Διαβάζεις μια ιστορία απλή, γραμμένη σε μια γλώσσα που δείχνει να είναι επίσης απλή (σε καμία περίπτωση απλοϊκή, απλή όμως είναι με την έννοια ότι δεν έχει στόχο να σε εκβιάσει το θαυμασμό σου με διάφορες φραστικές φιγούρες). Από την πρώτη στιγμή όμως συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν είναι τόσο απλά τοποθετημένο. Η γλώσσα κατ' αρχήν είναι απλά ξεκάθαρη και απόλυτα - απόλυτα ακριβής. Τόσο ακριβής που οι χαρακτήρες του βιβλίου εμφανίζονται ανάγλυφα, ενώ η ιστορία τους, σε γεμίζει συναίσθημα και ανθρωπιά από την αρχή ως το τέλος. Η ιστορία μπορεί να με κούρασε για κάποιο μικρό διάστημα μετά τη μέση, ακόμα και εκεί όμως, το συναίσθημα ήταν παρών, σαφές, ξεκάθαρο και κυρίαρχο.
Η συγγραφέας είναι μεγάλο ταλέντο.
Διάβασα το βιβλίο αφού είχα διαβάσει το Lexicon, του ίδιου συγγραφέα και μου άρεσε πολύ.Το πως γράφει μου αρέσει. Το βιβλίο έχει μια έξυπνη ελαφράδα. Πέραν τούτου, για μένα στερείται υπόθεσης. Ή μάλλον η υπόθεση είναι τόσο τετριμμένη και προβλέψιμη (στον τρόπο που ο συγγραφέας την αναπτύσσει) που απορείς γιατί πραγματικά ένας ταλαντούχος συγγραφέας δεν μπόρεσε να γράψει κάτι πολύ καλύτερο, ενώ είχε όλα τα συστατικά ...
Τόσο απλό, τόσο φρέσκο, τόσο ειλικρινές, τόσο τίμιο βιβλίο! Μπαίνεις μέσα στο μυαλό δυο εφήβων το 1986, ξαφνικά, χωρίς να καταλάβεις πως έγινε, και νιώθεις τα πάντα. Μέσα από απλοϊκούς διαλόγους... Σχεδόν μαγικά. Η υπόθεση δεν έχει ιδιαίτερη εξέλιξη και εκεί κάπου μετά τη μέση ίσως γίνεται λόγο αδιάφορο. Είναι όμως τόσο επιτυχημένο και πιστό σε αυτό που θέλει να είναι, που δε σε ενοχλεί καθόλου.
Το ξεκίνησα γιατί ήταν στη λίστα 40 Trashy Novels You Must Read Before You Die του Flavorwire.Επίσης γιατί θα γίνει σειρά.
Επίσης το θέμα μου φάνηκε ενδιαφέρον.
Και είπα άντε ...
Το συνέχισα, και ΚΑΤΆΦΕΡΑ να το τελειώσω γιατί δεν μπορώ να παρατήσω βιβλίο.
Όμως 870 σελίδες! τόσο χάλια... ήταν απλά ένα βασανιστήριο.
Ο.Κ. είναι ένα γυναικείο ρομαντικό (λέμε τώρα) βιβλίο. Γιατί όμως πρέπει να είναι τόσο αδιάφορο, τόσο επιδερμικό, τόσο μακρύυυυυυ....
Η γραφή είναι στρωτή, δεν είναι κακή, χωρίς να είναι τίποτα ιδιαίτερο.
Η ιστορία απλοϊκή περιπετειούλα, που αν είχε περιοριστεί στο 1/3 των σελίδων, σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερο. Οι (ατέλειωτες) περιγραφές της εποχής (φαντάζομαι) ότι έχουν έρευνα πίσω τους και άρα σχετική ακρίβεια. Κρίμα. Και μόνο γι αυτό ίσως θα έπρεπε να βάλω παραπάνω. Όμως ήταν τόσο βασανιστικά φλύαρο, με ατέλειωτες σκηνές χωρίς λόγο ύπαρξης, που ... κάπως πρέπει να πάρω εκδίκηση...
Τέλος το audio-book ήταν επίσης αφόρητο. Αναγνωρίζω την τεράστια ικανότητα της Davina Porter (narrator) να αλλάζει τη φωνή της ανάλογα με το χαρακτήρα. Η προφορά όμως αμόρφωτων Το ξεκίνησα γιατί ήταν στη λίστα 40 Trashy Novels You Must Read Before You Die του Flavorwire.
Επίσης γιατί θα γίνει σειρά.
Επίσης το θέμα μου φάνηκε ενδιαφέρον.
Και είπα άντε ...
Το συνέχισα, και ΚΑΤΑΦΕΡΑ να το τελειώσω γιατί δεν μπορώ να παρατήσω βιβλίο.
Όμως 870 σελίδες! τόσο χάλια... ήταν απλά ένα βασανιστήριο.
Ο.Κ. είναι ένα γυναικείο ρομαντικό (λέμε τώρα) βιβλίο. Γιατί όμως πρέπει να είναι τόσο αδιάφορο, τόσο επιδερμικό, τόσο μακρύυυυυυ....
Η γραφή είναι στρωτή, δεν είναι κακή, χωρίς να είναι τίποτα ιδιαίτερο.
Η ιστορία απλοϊκή περιπετειούλα, που αν είχε περιοριστεί στο 1/3 των σελίδων, σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερο. Οι (ατέλειωτες) περιγραφές της εποχής (φαντάζομαι) ότι έχουν έρευνα πίσω τους και άρα σχετική ακρίβεια. Κρίμα. Και μόνο γι αυτό ίσως θα έπρεπε να βάλω παραπάνω. Όμως ήταν τόσο βασανιστικά φλύαρο, με ατέλειωτες σκηνές χωρίς λόγο ύπαρξης, που ... κάπως πρέπει να πάρω εκδίκηση...
Τέλος το audio-book ήταν επίσης αφόρητο. Αναγνωρίζω την τεράστια ικανότητα της Davina Porter (narrator) να αλλάζει τη φωνή της ανάλογα με το χαρακτήρα. Η προφορά όμως αμόρφωτων σκοτσέζων του 1743 (μεγάλος όγκος κειμένου) ήταν απλά εκνευριστική και πολύ δύσκολο να την καταλάβεις.
Υ.Γ. τη λίστα 40 Trashy ... την παρατάω. Επίσης το κόλλημα να μην παρατάω βιβλίο οφείλω να το αναθεωρήσω άμεσα... του 1743 (μεγάλος όγκος κειμένου) ήταν απλά εκνευριστική και πολύ δύσκολο να την καταλάβεις.
Υ.Γ. τη λίστα 40 Trashy ... την παρατάω. Επίσης το κόλλημα να μην παρατάω βιβλίο οφείλω να το αναθεωρήσω άμεσα...
Δυνατό σε όλα.Ο λόγος του δουλεμένος στην εντέλεια - τόσο που συχνά χαζεύεις τη γλώσσα και χάνεις την υπόθεση.
Οι χαρακτήρες είναι δίπλα σου. Η εποχές και οι σκηνές επίσης.
Οφείλω να ομολογήσω ότι ο γυναικείος χαρακτήρας είχε ένα τεράστιο συναισθηματικό κενό, σε όλο το βιβλίο, και γι αυτό θα έβαζα 4/5, στο τέλος όμως εξηγούνται όλα.
Μου θύμισε σε πολλά σημεία τη λογική του "Πόλεμος και Ειρήνη", το οποίο πιστεύω είχε αρκετά στο μυαλό του ο Ian McEwan (και το λέω θετικά).
Το καλύτερο από τα βιβλία του ως τώρα.Οι χαρακτήρες ολοζώντανοι. Το συναίσθημα στο φουλ. Οι ιστορίες με τρομερό ενδιαφέρον, σαν παραμύθια που το ένα διαδέχεται το άλλο και όλα μαζί διατρέχουν τη σύγχρονη ιστορία του Αφγανιστάν. Μπορεί η ιστορία του έλληνα γιατρού να έχει λιγότερο ενδιαφέρον και να κάνει λίγο κοιλιά. Σαν σύνολο το βιβλίο όμως είναι άψογο και η γραφή του Hosseini θαυμάσια.
Τελικά καταλήγω ότι τα επιτυχημένα σκανδιναβικά αστυνομικά μυθιστορήματα (όπως αυτό της Läckberg, όλα του Larsson, και κάποια του Nesbø και του Mankell) μου αρέσουν τόσο πολύ για δυο λόγους: 1.Δημιουργούν μια απίθανη ατμόσφαιρα με πολύ στυλ και 2.Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί, άνθρωποι που προσπαθούν στις σελίδες να κουμαντάρουν τις ατέλειές τους.Και αυτό το βιβλίο τα έχει όλα αυτά.
Και έχει και μια πλοκή αρκετά ενδιαφέρουσα, με την απαραίτητη ανατροπή στο τέλος... μια χαρά όλα ...
Σίγουρα καλύτερο από το Lost Symbol. Ο.Κ. επανάληψη της ίδιας συνταγής, αλλά πολύ πιο δουλεμένα και έξυπνα. Αν δεν έκανε και τόσο μεγάλη κοιλιά μετά τη μέσα, θα έβαζα 4. Η κοιλιά όμως ήταν μεγάλη.Δε συζητάμε ασφαλώς για χαρακτήρες. Ανύπαρκτοι. Δεν περιμένεις όμως χαρακτήρες. Μόνο πλοκή, και την εμμονή του Brown στην παράθεση πληροφοριών και ιστορικών στοιχείων και αναλύσεων, προκειμένου να εντυπωσιάσει και να στηρίξει τη συνωμοσιολογία που είναι και η βάση της κάθε ιστορίας του.
Στο μεγαλύτερο ποσοστό του πάντως το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα.
Πολύ καλό για το είδος του (και όχι μόνο): Πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση. Μπορεί να είναι νεανικό, έχει όμως διαστάσεις και προεκτάσεις, και τελικά σε προβληματίζει για πολλά (και σοβαρά) θέματα. Απόλυτα επιτυχημένη γραφή στη δημιουργία του δικού του κόσμου. Λίγο οι περιγραφές στις μάχες είναι πιο φλύαρες από ότι θα ήθελα, αλλά σε γενικές γραμμές δημιουργεί μια πολύ ωραία ιστορία και ένα πολύ δυνατό ήρωα. Στα συν το γεγονός ότι γράφει την ιστορία με τα μάτια του ήρωα και νιώθεις πραγματικά ότι νιώθει ένα παιδί το οποίο το ξεκινάς στην ηλικία των 6 και το παρακολουθείς για λίγα ακόμη χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί η ιστορία.
Κρίμα που η άψογη τεχνική του Brown εξαντλείται στο να παράξει ένα τόσο αδιάφορο και άνευ λόγου ύπαρξης βιβλίο.Για πάνω από το μισό βιβλίο αντιμετωπίζεις (σχεδόν αφόρητα): φλυαρία, εύκολη χρήση των συγγραφικών κλισέ και ευκολιών του, ατέλειωτη φιγούρα της έρευνας που αναμφισβήτητα έκανε για τη συγγραφή του βιβλίου. Με λίγα λόγια το βιβλίο είναι μια αναπαραγωγή της (απόλυτα επιτυχημένης) συνταγής του "The Da Vinci Code", μόνο που η αδυναμία προσθήκης νέων στοιχείων είτε στη δομή της πλοκής, είτε στους χαρακτήρες, είτε στο πως [ΔΕΝ] ντύνει ψυχολογικά τους ήρωες του, δεν ξέρω κάτι... δίνει ένα αποτέλεσμα άψυχο και απόλυτα διεκπεραιωτικό. Και οι άψογοι κινηματογραφικοί ρυθμοί δε φτάνουν να σε κρατήσουν.
Αρκετά μετά το πρώτο μισό η πλοκή αποκτά ένα κάποιο ενδιαφέρον, αλλά δε φτάνει.
Σίγουρα είμαι μάλλον αυστηρός περιμένοντας πολύ πολύ περισσότερα από το ταλέντο του Dan Brown. Σίγουρα αν το βιβλίο είχε υπογραφή άγνωστου ονόματος, ίσως του έβαζα και κάτι παραπάνω. Ίσως όμως και λιγότερο...
Καλογραμμένο και πλήρες, μόνο που στην εικόνα που έχουμε για την εποχή δεν έχει τελικά να προσθέσει και πολλά πράγματα, μόνο να συγκεντρώσει και να κάνει μια πλήρη περιγραφή όλων των τομέων της ζωής τότε.Έξυπνο το εύρημα της περιγραφής σαν ταξιδιωτικός οδηγός.
Μπορεί να το αδικώ, αλλά με κούρασε πολύ. Αυτά τα πήγαινέ έλα στο χρόνο, με μπέρδεψαν, χωρίς λόγο. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν θα χαρακτήριζα το βιβλίο επιδερμικό, για αυτό το λόγο ίσως και να το αδικώ. Όμως βαρέθηκα αφόρητα να γυρίζω γύρω από το ίδιο θέμα, χωρίς εξέλιξη.
