Μια δακρύβρεχτη ιστορία αγάπης, (σχεδόν) εκβιαστικά συναισθηματική.
Οι χαρακτήρες ιδανικά αγγελικοί.
Η εξέλιξη εξυπηρετεί ευλαβικά και αναμενόμενα τη δραματική κορύφωση.
Το τέλος αναμενόμενα λυτρωτικό (στο βαθμό που το είδος της ιστορίας επιτρέπει).
Με όλα αυτά θα μπορούσε να ήταν ένα βιβλίο "μπλιάχ".
Όμως,
Είναι καλογραμμένο.
Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί (μπορεί άμεμπτου ηθικής, πλην όμως ζωντανοί) και ανάγλυφοι (κύριοι και δευτερεύοντες).
Η (αναμενόμενη επαναλαμβάνω) πλοκή, δημιουργείται από ολοζώντανες σκηνές, διαλόγους και ρυθμούς "όσο πρέπει".
Η Moyes έχει χιούμορ και το χρησιμοποιεί.
Έτσι τελικά,
διαβάζεις ένα βιβλίο "εύκολο", που μέσα στις (γενικότερες) ευκολίες του, σε παρασύρει να προβληματιστείς με μια άλλη πιο απλοϊκή και μονοδιάστατη, ενδιαφέρουσα όμως προσέγγιση πάνω σε βασικά (δύσκολα) θέματα ζωής, όπως ο θάνατος, το εφήμερο της ζωής και της επιτυχίας, της σημασίας της ανωτερότητας των συναισθημάτων, της αναζήτησης της ουσίας στη ζωή, της δύναμης της προσπάθειας, κλπ.
Τουλάχιστον εμένα...
Ίσως γιατί δεν το περίμενα...